Waarschijnlijk de beste post ooit gepubliceerd over het onderwerp "nul uitstoot". Zeker het lezen waard! (vertaald uit het Engels): "Batterijen creëren geen elektriciteit – ze slaan elektriciteit op die elders wordt geproduceerd, vooral via steenkool, uranium, natuur aangedreven centrales of op diesel aangedreven generatoren. "De bewering dat een elektrische auto een nul-emissievoertuig is, klopt dus helemaal niet. Aangezien veertig procent van de elektriciteit die in de Verenigde Staten wordt geproduceerd uit steenkoolcentrales komt, is veertig procent van de elektrische auto's op de weg op koolstofbasis. Maar dat is nog niet alles. Wie enthousiast is over elektrische auto's en een groene revolutie, moet de batterijen, maar ook windmolens en zonnepanelen van dichtbij bekijken. Een typische batterij van elektrische auto weegt duizend pond, ongeveer zo groot als een koffer. Het bevat 25 pond lithium, zestig pond nikkel, 44 pond mangaan, 30 pond kobalt, 200 pond koper en 400 pond aluminium, staal en plastic. Er zitten meer dan 6000 individuele lithium-ioncellen in. Om elke BEV-batterij te maken, moet je 25.000 pond zout voor lithium verwerken, 30.000 pond erts voor kobalt, 5000 pond hars voor nikkel en 25.000 pond erts uit koper. In totaal moet je 500.000 pond vuil uitgraven voor een batterij. " Het grootste probleem met zonnestelsels is de chemicaliën die worden gebruikt om silicaat te veranderen in het grind dat voor de panelen wordt Om voldoende schoon silicium te produceren, moet het behandeld worden met zoutzuur, zwavelzuur, fluoride, trichloorotaan en aceton. Daarnaast zijn gallium, arsenide, koper-indium-galliumdiselenide en cadmiumtelluride nodig, die ook zeer giftig zijn. Siliconenstof vormt een gevaar voor de werkers en de tegels kunnen niet gerecycled worden. Windturbines zijn niet plusultra qua kosten en milieuvernietiging. Elke windmolen weegt 1.688 ton (het equivalent van het gewicht van 23 huizen) en bevat 1300 ton beton, 295 ton staal, 48 ton ijzer, 24 ton glasvezel en de moeilijk te winnen zeldzame bodem Neodym, Praseodym en Dysprosium. Elk van de drie messen weegt 81.000 pond en heeft een levensduur van 15 tot 20 jaar, waarna ze vervangen moeten worden. We kunnen gebruikte rotorbladen niet recyclen. Toegegeven, deze technologieën kunnen hun plaats krijgen, maar je moet verder kijken dan de mythe van uitstootvrijheid. “Going Green” klinkt misschien als een utopisch ideaal, maar als je op een realistische en onpartijdige manier naar de verborgen en ingebedde kosten kijkt, zul je zien dat “Going Green” meer schade aanrichten aan het milieu van de aarde dan het lijkt. Iedereen. Ik ben niet tegen mijnbouw, elektrische voertuigen, wind of zonne-energie. Maar ik laat de realiteit van de situatie zien. Gekopieerd / geplakt natuurlijk. Ik nodig je uit om de tekst door te geven.